පාසලෙන් පැන යාම හෙවත් පාසල් දිවියේ ආරම්භය

මන් දන්නෙ නෑ ඔයාලට කොහොමද කියල. මට නං මගේ පුංචිම පුංචි කාලෙ කිසිම දෙයක් මතක් කලාට මතක් වෙන්නෙම නැහැ. ඒ හින්ද හුගාක්ම පුංචි කාලෙ විස්තර කියන්න මම දන්නෙ නැහැ. අපේ අක්කනං ඒ දවස්වල කිව්වෙ මම අරං හදාගත්ත ළමයෙක්ය, මාතර පාලම යට ඉදල අම්මයි තාත්තයි අරගෙන ආවය කියල. ඒ ඒ කාලෙ අපේ අක්කගෙ ලිංගික අධ්‍යාපනයෙ තරම තමයි. කොහොම ආවත් මගේ උප්පැන්නෙ තියෙන්නෙත් ජාතුන් දහනායක කියන සර් නේම් එකම තමා.

ඉතින් ලමයෙක් ඉපදිලත් ඉන්නවනං, උප්පැන්න සහතිකේතුත් තියෙනවනං, අවුරුදු හයකටත් කිට්ටුනං ඉස්කෝලෙ නොයා ඉන්නද? කරුමෙ කියන්නෙ මටත් ඉස්කෝලෙ යන්න වුනා. මාර/ අත්තුඩාව මහා විද්‍යාලයට. අපේ අක්ක ඉගෙනගත්තෙත් අම්ම ඉගැන්නුවෙත් ඒ වෙනකොට එහෙම තමා.

පළවෙනි දවසෙ උදෙන්ම අම්මයි අක්කයි එක්ක ඉස්කෝලෙට යන්න මට ඇත්තටම ආසාවක් තියෙන්න ඇති. මොකද? ඉස්කෝලෙයක් කියන්නෙ මොනවගේ තැනැක්ද? කියල ඒ වෙනකොට මට හරි අදහසක් තිබුණෙ නැති හින්ද. ඉතින් කොහොමින් කොහොම හරි ඉස්කෝලෙට ගියා කියමු.

ගියපු වෙලාවෙ ඉදල ටීචර්ල ටික තරගෙට මගේ මූන මිරිකනව. ආදරේට හොදේ (මොකද ඒ කාලෙ මම මාර ලස්සනයි).  ලොකු කෙල්ලො - ආනේ අද ටීචගේ බබාත් ඉස්කෝලෙ ඇවිල්ලනෙ කියල මාව අරපැත්ත මේ පැත්ත ගහ ගහ බලනව. දැන් තත්ත්වය එන්න එන්නම දරුණුයි. ගෙදරට වෙලා ආතල් එකේ සෙල්ලමක් කරගෙන හිටිය මට වෙච්චි කරුමයක මහත.

ඕනනම් මම පැයක් විතර අලූත් පන්තියෙ ඉන්න ඇති. ................................

ඉන්පසු පාසල් ඉතිහාසයේ මෙන්ම (සමහරවිට ශ්‍රීලංකා/ ලෝක ඉතිහාසයේ) නව වාර්තාවක් තබමින් මම පාසලෙන් පැන හුරේ කියා ගෙදර බලා දුවන්නට වීමි. අතරමගදී මා පසු පස හඹාගෙන ආ මගේ දයාබර සහෝදරියට සිදුවූයේ මගේ නවතම සපත්තු ජෝඩුවේ රස බැලීමටයි. කෙසේ හෝ මෙම සියලූ පර සතුරු බලවේග බිදහෙලු මම පාසල නම් භයංකර ස්ථානයෙන් මිදී මගේ රාජධානිය වෙත නැවත පැමිණියෙමි. ඉන් අඩ හෝරාවකට පමණ පසු එහි සැපැත්වූ මව් බිසෝ තුමෝ (ඉරටුවකින්) කස පහර සියයක් පමණ එල්ල කොට මාගේ පාසල් දිවියේ සමාරම්භය සමරණ ලද්දෝය.

හරිද වැරදිද දන්නෙ නැහැ - ඔන්න ඔහොමයි මම ඉස්කෝලෙ ගියේ - එහෙමත් නැත්තං ඉස්කෝලෙන් පැනල ගියේ.

ප. ස - දැන්කාලෙ එවුන් 13 වසරෙදි ඉස්කොලෙන් පැනපුව ගැන ලොකුව කියන කොට මට නිකන් ඇඩෙන්න වගේ