නැවතත් පාසලට

කොහොමින් කොහොම හරි ආයිත් ඉස්කෝලෙ යන්නම උනා. අම්මගෙන් ලැඛෙන ආදරණීය පහරවල් මතක් වෙනකොට ඉස්කොලෙ ගියා නෙවෙයි යැවුන.

හැබැයි ඉතින් මොකක් හරි අල්ලල යන්න නං හේතුවක් තියෙන්නත් ඕනනේ. ඔය වෙනකොට මට ඉස්කෝලෙ යන්න හිතෙන හේතු කිහිපයක්ම තිබුන.

එකක් තමයි ඉස්කෝලෙදි සෙල්ලම් කරන්න ලැබීම - ඊට කලින් සෙල්ලම් කියල කරල තිබුනෙ අපෙ අක්කගෙ සෙල්ලම් ගෙදර මිනිහ වෙන එකයි, එයාට කඩේ යන එකයි, එහෙමත් නැත්තම් එයා උගන්නන කොට ගොලය වෙන එකයි වගේ දේවල්. පොඩි කාලේ ඉදල අපේ අක්කට තිබුණ මානසික ආතතිය හින්ද දොස්තරල තියල තිබුන එයාගෙ හිත නරක් කරන්න එපාය කියල. ඒ හින්දම ඉතින් මමත් අකමැත්තෙන් උනත් ඒවාට සප් එක දුන්න. ඉතින් අලූත් යාලූවොත් එක්ක අලූත් සෙල්ලම් කරන්න ලැබීම ඇත්තටම අල්ලල ගියා.

දෙවෙනි එක තමා පාසල් දිවා ආහාර වේල - ඒ කාලෙ ඇත්තටම අපිට ලැබුනෙ කප් එකක් පුරවපු කිරිම කිරි රස පොඩි බිස්කට් වර්ගයක්. දැන් මේ බොලොග් අටවන් ඉන්න හතලිහ පැනපු තරුන ගැටවු ගැටිස්සියොනම් ඒවයෙ රස විදල ඇති. සමහරුනං ඔය බිස්කට් වලින් සීට්ටු දැම්ම. තවත් සමහරු ටිකක් කාල ටිකක් ගෙදර ඉන්න නංගිට මල්ලිට ගෙනිච්ච. මට ඉතින් එහෙම අවුලක් තිබුනෙත් නැහැනෙ. අක්කට ඉස්කෝලෙන් ලැබුන. ඒ කාලෙ හසරැල් අපේ දෙමව්පියන්ගෙ පවුල් සැලසුම් ප්‍රතිපත්තිය නිසා වෙයිටින් ලිස්ට් එකේ හිටිය කාලෙ. ඉතින් මම ලැඛෙන සුනංගුවෙන් ඒක බොක්කටම බස්සනව. ඒ කෝප්පෙ කාල ඉවර වෙන කොටම මට තවත් කෑම වේලක් ලැබුන. ඒ තමයි අම්මලාගේ ගුරු විවේකාගාරයෙන් ගුරුවරුන්ට දෙන දිවා ආහාරය. දැන් දවල්ට කෑම වේල් ඉස්කෝලෙන් 2යි ගෙදරින් 1යි ඔක්කොම තුනයි.

තුන්වෙනි කාරනේ තමයි (ඇත්තටම ඉස්කෝලෙ යන්න හේතුව මේක තමයි) - උදේ පාන්දරම ගෙදරට ලස්සන කෙල්ලෙක් ඇවිත් අතින් අල්ලගෙන ඉස්කෝලෙටම එක්කන් යනවනං නොයා ඉන්න මෝඩ මීහරකෙක් ඉන්නවද?  මම ඉතින් සිකුර කිහිල්ලෙ ගහගෙන ඉපදිච්චි එකා වෙච්චි. මම තමයි ඒ කාලේ කෙල්ලෙක් හොදම යාලූව වෙච්චි එකම කොල්ල. ඒ යාලූකම පස්සෙ කාලෙකදි ටිකක් දුරදිග ගියත් මම හිතන්නෙ මගේ ජීවිතේ මම යෙහෙලියක් කියල ආශ්‍රය කරපු එකම කෙනා එයා විතරයි. (දුරදිය ගිය විස්තර පසුවට - පවුල් ජීවිතේ අවුල් යාවිද දන්නෙත් නැහැ මේව ලියන්න ගිහිල්ල.....)

මෙව්ව කියන එකත් හරිද වැරදිද මන්ද?

අදට මේ ඇති - පුංචි කාලෙ අපේ වීරයන් වෙච්චි රොබින් හුඩ්/ටාසන්/ සහ මංකි සමගින් හමුවෙමු